مدرسه نویسندگی - سایت مرجع آموزش نویسندگی

پایگاه مرجع آموزش نویسندگی و تولید محتوا

آخرین اخبار

تازه‌ها

مشاهده همه

مطالب کاربر ویژه

This category can only be viewed by members. To view this category, sign up by purchasing عضویت 9 ماهه در مدرسه نویسندگی.

مشاهده همه

دانلود رایگان و آنی کتاب قدرت نوشتن | جملات قصار نویسندگی

آموزش نویسندگی

تبلیغ نویسی

کارگاه شعر

کتابخانه

shahinkalantary

🔆 من عاشق انجیر خیس‌خورده و نوشتنم!
• نویسنده •
• مسئول مدرسه نویسندگی •
• مشاور حوزۀ محتوا •
کلاس: @madresenevisandegi_com
👇وبگاه همیشه‌فعال:

Instagram post 2193726057824486821_1112329347

تا دیر نشده مهاجرت کنیم یک روی زیبای کار و تلاش در این سرزمین دقیقاً در جمله‌ای از ویلیام بلیک با ایجاز و هوشمندی بیان شده: «توسعه و پیشرفت عمومی یک کشور جاده‌ای صاف برای مردمانش می‌سازد اما تنها جاده‌های ناصاف و پر از پستی هستند که نابغه می‌سازند.» در شرایط بحرانی اگر بنا به هر دلیلی قصد یا امکان مهاجرت جسمی را نداریم، باید با تمام توان برای مهاجرت ذهنی بکوشیم. برای برداشتن اولین گامِ مهاجرت ذهنی بهتر است یک کاغذ بگذاریم جلویمان و فهرستی بنویسیم از تمام کسان و چیزانی (!) که می‌خواهیم از زندگی‌مان حذف کنیم. به وام از جملۀ ویلیام بلیک، نابغه کسی است که در سبک و سنگین کردن چمدانِ مهاجرت ذهنی از دیگران قاطعانه‌تر عمل می‌کند. باید چمدان را خالی کرد تا جا برای ضروریات و چیزهای مفیدتر باز شود. حذف کانال‌ها و پیج‌های پرت، کنار گذاشتن فیلم‌ها و آهنگ‌های سطحی، کنار گذاشتن اطرافیان ایستا و مسئولیت‌ناپذیر، حذف مشغله‌های اضافه و بی‌ربط (ازجمله دانشگاه)، تنها بخشی از چیزهایی هستند که در مرحلۀ اول باید از چمدان ذهن ما دور ریخته شوند. مهاجرت ذهنی حتی اگر نتواند به‌اندازۀ مهاجرت جسمی موفقیت‌های بیرونی بسازد، احتمالاً رضایت درونی بیشتری را در پی خواهد داشت. اینکه چه چیزهایی را حذف و چه چیزی را حفظ کنیم، ضرب‌المثلِ «هر که را طاووس باید جور هندُستان کشد» را تداعی می‌کنید، منتها این بار جور یادگیری کشیدنی‌تر از طاووس به نظر می‌رسد. حالا رقابت اصلی بر سر یادگیری است: چه کسی عزم و خویشتن‌داریِ فاصله گرفتن از موبایل و تمرکز روی آموزش غیردانشگاهی را دارد؟ یادگیری مؤثر، که از سر اشتیاق و انتخاب صورت گرفته، بدون درد و فشار و خونریزی به عمل و دستاورد تبدیل می‌شود. حالا وقت خوبی برای پر کردن چمدان مهاجرت ذهنی است.

Instagram post 2192379286691248268_1112329347

گاهی برایم می‌نویسی از مسخره شدن می‌ترسی؛ از مسخره شدن خودت و نوشته‌هایت. می‌گویی چند باری آنچه نوشته‌ای توی جمع خوانده‌ای و دستت انداخته‌اند، و با خودت گفته‌ای: دیگر قلم غلاف! من برایت جملۀ کوتاهی نقل می‌کنم. این جمله را نه یک سخنران انگیزشی که یکی از عمیق‌ترین متفکران و نویسندگان جهان گفته است: کسی که از مسخره شدن می‌ترسد، نه خوب‌تر از آنچه هست می‌شود و نه بدتر؛ او هرگز از استعدادهایش به طور کامل استفاده نمی‌کند و حتی اگر نبوغ داشته باشد باز محکوم به معمولی بودن است.
-امیل سیوران چند ماه اول راه‌اندازی وب‌سایتم، هر بار که انگشت‌هایم را می‌گذاشتم روی کیبورد وحشت می‌کردم. چند لحظۀ اول فکر می‌کردم نکند چیزی بنویسم که دیگران مسخره‌ام کنند، و بعد چند دقیقه می‎‌افتادم به تمسخر خودم و وضعیتی که در آن بودم، و در نهایت کل زندگی و دنیا به نظرم مسخره می‌رسید؛ دور کامل مسخرگی!
بعداً با نوشتن کمی سر عقل آمدم. اول اینکه فهمیدم دیگران سرگرم کار خودشانند و ننشسته‌اند تا پای من روی پست موز برود و ریشخندم کند، دیگر اینکه به خودم گفتم عمر آدمیزاد کوتاه‌تر از آن است که استعدادها و فرصت‌های نیم‌بند خودش را به خاطر ترس-هر ترسی-بگذارد روی طاقچه خاک بخورد. اصلاً از مسخره شدن چه باک! به کارمان برسیم.

Instagram post 2192170701336064218_1112329347

موافقید؟ #زندگی #جملات_ناب #جملات_زیبا

Instagram post 2191300577578061850_1112329347

واقعیت و توقعات نوشتن نوشتن سیری‌ناپذیر است برای بلعیدن وقت، حسود و خودخواه است برای اینکه تمام ذهن را اشغال می‌کند و جایی برای فکر دیگر نمی‌گذارد. شاهرخ مسکوب | روزها در راه این موضوع همواره مرا به چالش می‌کشد: نوشتن میانه‌ای با تفنن ندارد.
هر چه بیشتر می‌نویسی ابعاد ناشناخته و تازه‌ای از کار برایت آشکار می‌شود که نیازمند توانایی‌های پیچیده‌تر است. می‌دانی، نوشتن گاه بسیار بی‌رحم می‌شود، دو سه روز که به او بی‌محلی کنی، مثل بازی مار و پله ممکن است با یک نیش از خانۀ نود و نهم تو را برگرداند سر جای اول؛ طوری که وحشت‌زده و هراسان دیگر توان شروع دوباره را در نیابی. اما این‌ها را نگفتم تا خودم و شما را از نوشتن بترسانم. فلوبر می‌گوید: «نوشتن نوعی شیوۀ زیستن است.» این شیوۀ زیستن، آداب و مناسباتی دارد که بدون رعایت آن باید رنجِ ننوشتن را به‌جای رنجِ نوشتن تحمل کنیم! مثلاً: نوشتن بخشی از زمان کیفی روز را می‌طلبد همیشه نمی‌شود نوشتن را بیندازی آخر وقت یا لابه‌لای هزارتا کار دیگر و یکی دو صفحه خط‌خطی کنی و تمام. نوشتن می‌گوید: در سکوت و آرامش به چشم‌هایم خیره‌ شو. یا مرا انتخاب کن یا دیگران را. من به سکوت و خلوت و انرژی تو نیاز دارد. نوشتن خواندن می‌خواهد نمی‌‌توانی کم و بد بخوانی و بعد بنالی که چرا هر چه می‌نویسم نیم‌بند و ناقص است. نوشتن می‌گوید: برو سراغ کتاب‌های سخت‌تر، پیش از آنکه پیش من بیایی عرق بریز و مغزت را ورزیده‌تر کن. من به آدم شل‌وول، روی خوشی نشان نمی‌دهم. نوشتن کنجکاو شنیدن از تجربیات و مشاهدات تازه است تصور کنید در هر بار گفتگو با یک نفر، همان حرف‌های قبلی خودتان را تکرار کنید. طرف مقابل اگر رابطه‌اش را با شما قطع نکند، دست‌کم سعی می‌کند حین حرف زدن شما گوشش را خاموش کند! نوشتن نوعی گفت‌وگوست و گفت‌وگوی تازه مشاهدات و افکار تازه طلب می‌کند. کم‌ترین کار این است که پیاده‌روی مرتب و روزانه داشته باشی. مدام سرت توی موبایل نباشد. به جاهای تازه سرک بکشی. با آدم‌های تازه حرف بزنی. نوشتن می‌گوید: من با مغز کپک‌زدۀ تو چه گفت‌و‌گویی می‌توانم داشته باشم. تو حتی به خودت زحمت نداده‌ای نیم‌ساعت پیاده‌روی کنی و بعد بیایی سراغ من؟

Instagram post 2189996491834624202_1112329347

...از این‌همه خستگی و جست‌وجو فقط می‌آموزد که هرگز نباید جا زد. زندگی اصلاً زیر و بالاست و گند و رنج.
-شب یک شب دو-بهمن فرسی
به‌زعم من لذت زندگی در کارهایی‌ست که به‌رغم خستگی بسیار نسبت به انجام آن‌ها مبادرت می‌کنی.
از کمال‌گرایی و وسواس خودت خسته شده‌ای، ولی می‌نشینی و چیزی می‌نویسی. از شکست‌های پیاپی آزرده شده‌ای، ولی کسب‌وکار تازه‌ای را راه‌اندازی می‌کنی. از دوستی‌ها و روابط قبلی‌ات زخم برداشته‌ای، ولی برای گفت‌وگو و ساختن روابط تازه گام برمی‌داری. از ترس و نگرانی و اضطراب به ستوه آمده‌ای، ولی دنبال تجارب تازه می‌روی. از دود و ترافیک و فشار زندگی جانت به لب‌ آمده، ولی هر شب چند صفحه‌ای کتاب می‌خوانی.
بله، ما بیش از همیشه خسته‌ایم، این زیست و این زمانه خواب را هم به کاری خسته‌کننده تبدیل کرده‌… ولی ما آیندگانیم. چه کارهایی را حتی در نهایت خستگی دنبال می‌کنی؟

Instagram post 2189208176004907319_1112329347

گر نپسندی به از آنت دهند چون دانشگاه رفتن به مذاقم خوش نمی‌آمد، کاری پیدا کردم که ده برابر دانشگاه آموزنده‌تر بود. چون روزنامه‌نگاری روحم را سیراب نمی‌کرد، دنیای شگفت‌انگیز ادبیات را کشف کردم. چون نوشتن در شبکه‌های اجتماعی را نمی‌پسندیدم، عظمت وب را دریافتم. باری، می‌خواهم بگویم که می‌شود نپسندید، به وضع موجود تن نداد و با نارضایتیِ تمام در پی نوع دیگری از رضایت بود. موضوع این است که ما بسیاری از اوقات به نازل‌ترین چیزها راضی می‌شویم. به خیال اینکه سرکۀ نقد به از حلوای نسیه. بی‌خبر از اینکه نظامی هشتصد سال پیش به ما گفته: هر چه در این پرده نشانت دهند
گر نپسندی به از آنت دهند

Instagram post 2188479875992852999_1112329347

هر کلمه یک ایده است به این کلمات نگاه کنید: خاک هاله تن پناه زیتون درخشان توزین زلال دردبار دیگ سیر لنگر با دیدن هر کلمه چیزی در ذهن شما تداعی نشد؟ عینی یا ذهنی بودن کلمات فرقی نمی‌کند، مهم این است که هر کلمه تداعی‌کنندۀ تصاویر و مفاهیمی است که گاه گنگ و گاه واضح‌اند. و این تداعی‌ها بهترین جرقه برای شروع نوشتن‌اند. کافی است یک واژه را در مرکز ذهنت نگه داری و شروع کنی به قلم زدن. بنویسی که به آن واژه چه حسی داری، آن واژه در زندگی تو چه نقشی دارد؟ آیا می‌توانی مفهوم‌پردازی آن واژه را در ذهن خودت گسترس بدهی؟ دربارۀ رنگ و بوی آن واژه چه فکر می‌کنی؟! و ده‌ها سوال منطقی و فرامنطقی دیگر که تو برمی‌گزینی و در پاسخ آن‌ها کاغذ سیاه می‌کنی. به گمانم کسی در این تمرین موفق‌تر است که به زبان و کلمه به عنوان ارزشمندترین دستاورد بشری نگاه کند. اما اغلب آدم‌ها چون از بدو تولد، زبان مادری مفت و مسلم به چنگشان آمده، با زبان برخوردی شلخته و سرسری دارند. مثل هر چیزی که سهل به دست می‌آید و فراوان است. اما برخورد نویسنده با کلمات از سر احترام و کمیابی است. نویسنده واژه‌ها را بهتر خرج می‌کند. او می‌داند که «هر واژه یک ثروت است» و هزاران هزار سال تلاش انسان است که زبان را به شکل و صورت فعلی پیشکش ما کرده. نوشتن، قدر دانستن کلمه‌هاست. #شاهین_کلانتری
#نوشتن #نویسندگی #خلاقیت #کلمه #واژه #ثروت #هنر #محتوا #یادداشت

Instagram post 2186561553806167721_1112329347

هفتۀ گذشته با ناهید عبدی قم بودیم، مهمان سید محمد حسینی. از کتاب و کتابخوانی حرف زدیم و تولید محتوا و نویسندگی. آدم‌های نازنینی توی جمع بودند که شوق سخن گفتن را دو چندان می‌کردند. برگشتنی من یکی دو تا از کتاب‌های محمد حسینی را کش رفتم‌. شروع خوبی بود. باید عادت کتاب دزدی‌ام را تقویت کنم. اگر قم هستید هرازگاهی به مجتمع ناشران سر بزنید، محمد حسینی و بچه‌هایش آنجا منتظر شما نشسته‌اند تا با هم کتاب‌‌بازی کنید. #کتاب #مرتا #قم #سیدمحمد_حسینی #محتوا #تولید_محتوا #نویسندگی
#ناهید_عبدی #شاهین_کلانتری

Instagram post 2185034035391531807_1112329347

این جمله را اول دل دلدادگیِ شهریار مندنی‌پور خواندم و کیفور شدم.
#شهریار_مندنی_پور #دل_دلدادگی
#زندگی #آفتاب #انسان

Instagram post 2184785159862432203_1112329347

جملاتی برای شروع نوشتن امروز توی کلاس ماه نویسندگی(@madresenevisandegi_com) تمرین تازه‌ای به دوستان حاضر در کلاس دادم که خودم هم می‌خواهم از این به بعد جدی‌تر به آن بپردازم. من ده جملۀ کوتاه و ناتمام روی تخته نوشتم و بنا شد که همۀ شرکت‌کنندگان کلاس این جملات را به اندازۀ یک صفحۀ آ چهار گسترش بدهند. در نتیجه شروع متن همه مشترک خواهد بود اما ادامۀ هر متنی متفاوت. تمامی جملات را هم از پاراگراف اول داستان‌های شاخص ادبیات فارسی برگزیده بودم. تصمیم گرفتم برای شما هم این تمرین را بنویسم. البته با سطرهایی متفاوت از کتاب‌های مختلف. نام داستان‌ها را هم ذکر نمی‌کنم تا حواستان پرت نشود! سطرهایی برای آغازیدن: یک نفر از پشت‌پرده چیزهایی گفت… بالاخره، نوبت ما شد، من و… امروز دقیقاً می‌دانم که آن تابستان باید چه می‌کردم… خانه‌ها گاهی به آدم‌هایی که توی آن‌ها زندگی می‌کنند شباهت عجیبی دارند… نخستین کسی که متوجه استعداد نویسندگی من شد و مرا متوجه استعدادم کرد… در این یک سال و نیمۀ گذشته، از وقتی که… راستی که آفتاب به تن می‌چسبید… مجسم کن که پرنده‌های آشنای هر ساله از کوچ برگردند و… پدرم در آمد تا لیسانس گرفتم… پنجرۀ اتاق من رو به یک… من از حرف‌های شما سر در نمیاورم… در، مثل گربه ناله کرد و باز شد… #تمرین #نوشتن #داستان #ادبیات #نویسندگی #خلاقیت #کلاس_نویسندگی #محتوا #تولیدمحتوا
#شاهین_کلانتری

Instagram post 2183723975306559583_1112329347

هست شب، آری، شب دربارۀ سیاهی این روزها چه می‌توان گفت جز زمزمۀ مکرر سطری از نیما:
هست شب. آری، شب. باری، اگر بیشتر حرف بزنم به نق زدن می‌افتم. پس شما را مهمان می‌کنم به خواندن نوشتۀ کوتاهی از نویسندۀ ایتالیایی، دینو بوتزاتی: خواهش می‌کنم بنویس. فقط دو خط، حداقل؛ حتی اگر روحت منقلب است و اعصابت، دیگر تو را یاری نمی‌کند. اما هر روز؛ با دندان‌‌های به‌هم فشرده؛ حتی مزخرفاتی بی‌معنا؛ اما بنویس. نوشتن یکی از خنده‌دارترین و تاثرآورترین توهمات ماست.
فکر می‌کنیم با با سرِ هم کردن چند خطِ کج و معوج بر کاغذی سفید، کار مهمی انجام داده‌ایم. به هر حال این حرفۀ توست که انتخابش نکرده‌ای؛ بلکه در سرشت تو بوده است و این تنها دری‌ست که از آن، احیاناً، می‌توانی راه چاره‌ای بیابی. بنویس، بنویس. سرانجام بین خروارها کاغذِ دورانداختنی، ممکن است خطی رستگار شود. (شاید). #دینو_بوتزاتی #نوشتن #نویسندگی #نویسنده #اینترنت #محتوا #تولیدمحتوا #مدرسه_نویسندگی

Instagram post 2176843817702168510_1112329347

۱۸ ساعت تولید محتوا در روز یا کاملاً به خودتان اهمیت بدهید یا اصلاً اهمیت ندهید. -استنلی کوبریک به جملۀ کوبریک فکر می‌کنم و تولید محتوا: یا اصلاً سراغ تولید محتوا نرو، یا خیلی جدی و منظم محتوا تولید کن. انجام ناقص و نامنظم کار، باعث می‌شود هم ازخودت بدت بیاید، و هم به کاری که انجام می‌دهی بدوبیراه بگویی. شاید پیش از شروع کار باید از خودت بپرسی: آیا حاضرم روزی ۱۸ ساعت از وقتم را صرف کار محتوا کنم؟ شاید نتوانی همیشه چنین زمانی را صرف تولید محتوا کنی. اما پاسخ به این سوال مشخص می‌کند که تا چه حد موضوع محتوا برای تو جدی است. #شاهین_کلانتری
#محتوا #تولیدمحتوا #تولید_محتوا #بازاریابی_محتوا #استراتژی_محتوا #دیجیتال_مارکتینگ #نوشتن #نویسندگی

Instagram post 2174801574988454117_1112329347

نوشتۀ ما بچۀ ماست اغلب آدم‌ها فرزند مزخرفشان را صرفاً به خاطر اینکه بچۀ مزخرفی است از پنجره پرت نمی‌کنند بیرون. وگرنه الان خیابان پر بود از کودکان مزخرف و آواره‌! نویسنده‌ها هم شاید باید همینطور رفتار کنند. قیاس بچه و نوشته شاید چندان هم منطقی نباشد، اما این قیاسِ فرامنطقی به ما کمک می‌کند تا به جنبۀ دیگری از ارتباط با نوشته‌هایمان فکر کنیم. اغلب آدم‌ها چندان برای تربیت صحیح فرزندشان حوصله نمی‌کنند، مثل اغلب نویسنده‌ها. مثلاً من صدها بچۀ بی‌تربیت را ول کرده‌ام توی این سایت و بهانه می‌آورم که وقت ندارم همۀ نوشته‌های قبلی را بازنویسی کنم. اما نوشتۀ ما بچۀ ماست، پس چه بهتر که با بازنویسی‌های مکرر و حک و اصلاح آن گُلِ صالحی را به گل‌های بهشت اضافه کنیم! البته که مثل تربیت فرزند شور ماجرا را هم نباید در آورد، وگرنه بچه غیرطبیعی از کار درمی‌آید و گاهی هم ممکن است بر علیه ما عصیان کند. (البته چه بهتر که نوشتۀ آدم گاهی بزند به سیم آخر و راه خودش را برود و تف هم روی ما نیندازد!) اغلب آدم‌ها دست‌وپای فرزندشان را بلورین‌تر از دست‌وپای اولاد دیگران می‌دانند! متاسفانه بعض طایفۀ قلم هم نوشتۀ خودشان را سرتر از نوشتۀ دیگران می‌دانند. دریغ از اینکه بابا جان شاهکار که هم بنویسی این تو نیستی که با خیال خام و حرافی شاهکار بودن آن را اثبات می‌کنی. قضاوت را بسپار به زمانه و دیگران. تو فقط روی بهتر کردن کارت تمرکز کن. باری این بود انشای من دربارۀ شباهت نویسندگی و تولید مثل! سارا واترز گفته بود: نوشتن مثل بچه‌زاییدن است. در ادامۀ حرف او باید گفت که درد پرورش فرزند از درد زایمان آن دیرپاتر و دشوارتر است. #شاهین_کلانتری #نوشتن #نویسندگی #نویسنده #محتوا #تولیدمحتوا #یادداشت

Instagram post 2171883995567239301_1112329347

من با نوشتن خودم را تشویق می‌کنم، شما چطور؟ هر وقت که برای انجام کاری به نیرو و انرژی تازه نیاز دارم، فقط کافی است دو سه صفحه بنویسم تا انگیزه و توان لازم را بیابم.
#نوشتن #نویسندگی #نویسنده #تولید_محتوا
#تشویق #توسعه_فردی #شاهین_کلانتری

Instagram post 2169647151358233853_1112329347

بهترین تمرین نوشتن و نویسندگی+یک چالش تازه برای تمرین جدیِ نوشتن چهارصد و شصت و سه روش مختلف وجود دارد، که من ترجیح می‌دهم فعلاً برای یکی از آن‌ها انرژی بیشتری صرف کنم: کاغذ سیاه کردن. لئوناردو داوینچی در حکایت کوتاهی می‌نویسد: ورق کاغذی، به همراه سایر ورق‌هایی که مثل خود او بودند روی میز تحریری قرار داشت. روزی این ورق کاغذ پر از خط خوردگی شد. قلمی، آغشته به جوهر سیاه، روی آن شکل‌ها و کلمات بسیاری کشید. ورق کاغذ با دلخوری به جوهر گفت: «چرا این بلا را سرم آوردی؟ نمی‌توانستی این طور تحقیرم نکنی؟ من که آن‌قدر سفید و تمیز بودم! اما تو با آن رنگ سیاه لعنتی‌ات مرا کثیف و برای همیشه نابود کردی!» جوهر جواب داد: «تند نرو! من تو را کثیف نکردم، نشانه‌هایی بر رویت نقش کردم. حالا دیگر تو یک کاغذ ساده نیستی. حالا با خود پیغامی داری. تو حافظ اندیشۀ انسان و ابزاری گرانبهایی…» در واقع، مدتی بعد کسی که میز تحریر را مرتب می‌کرد، آن کاغذهای پراکنده را دید. آن‌ها را جمع کرد تا در آتش بیندازد. اما ناگهان متوجه ورق کاغذی شد که «کثافت» جوهر بر آن بود. آن وقت کاغذها را دور ریخت و تنها کاغذی را که به وضوح پیام‌آور هوش و ذکاوت بشری بود، حفظ کرد. (از کتاب قصه از این قرار بود) حکایت داوینچی شاید کمی از کاغذهراسی (یا کیبوردهراسی) بکاهد. به‌گمانم کاغذ سیاه کردن بهترین و جدی‌ترین تمرین نویسندگی است. چون این تمرین ضامن و بسترساز اجرای تمرین‌های دیگر نویسندگی هم هست. فقط وقتی بیشتر می‌نویسم توان طبع‌آزمایی در لایه‌های پیچیده‌تر نویسندگی را پیدا می‌کنیم.
یک گام پیشنهادی: بگردید ببینید توی خانه چقدر کاغذ سفید باقی مانده (از سررسیدها و دفترچه‌های خاک گرفته گرفته تا دفترهای باقی‌مانده از مدرسه و دانشگاه). بعد یک محدودیت زمانی تعیین کنید: چیزی بین یک هفته تا یک ماه. حالا شروع کنید به پر کردن این کاغذها با تداعی‌های آزاد. #نوشتن #نویسندگی_خلاق#نویسنده #نویسندگی #محتوا #تولیدمحتوا #کلاس_نویسندگی #شاهین_کلانتری

Instagram post 2168131989816004971_1112329347

آسیب اصلی دقیقه ‌نودی ‌بودن شتابزدگی، تکرار و کهنگی می‌آورد. اگر به انجام کارها در دقیقۀ نود عادت کرده باشید، حتما شما هم این بعد از انجام خیلی از کارها چنین جمله‌‌ای را به خودتان گفته‌اید: «اینبار هم نشد اون کاری که می‌خواستم بکنم. دفعۀ بعد باید زودتر شروع کنم تا بتونم یه حرکت تازه بزنم.» تصور کنید از جایی سفارش تولید محتوا گرفته‌اید، طبق معمول دقیقۀ نود هم رد شده، حتی رویتان نمی‌شود تلگرام و واتس‌آپتان را باز کنید تا پیام کارفرما را ببینید. نشسته‌اید پای لپ‌تاپ تا هر چه سریع‌تر مقاله‌تان را بنویسید. می‌بینید کلی ایده و فکر تازه برای این مقاله داشتید، می‌خواستید فرم تازه‌ای را برای اجرای آن به کار ببندید، می‌خواستید یک قصۀ تازه و بکر به آن اضافه کنید، می‌خواستید از چند پژوهش تازه درآن نقل قول کنید، می‌خواستید کلمات تازه‌ای را در متن به کار بگیرید و … اما حالا می‌بینید برای اجرای هیچ یک از این کارها فرصتی ندارید. هر کدام از آن‌ها حوصله و وقت و تمرکزی می‌خواهد که در دقیقۀ نود اصلاً مجالش نیست. چه کار می‌کنید؟ بله، طبق معمول به همان معلومات و توانمندی‌های قبلی خودتان دست می‌اندازید و ماجرا را یک جوری سَنبَل می‌کنید. ملاحظه کردید؟ آسیب اصلی دقیقه نودی بودن همین است: مجبورمان می‌کند به همان فکرها و ایده‌های قدیمی پناه ببریم؛ و در چنین وضعیتی از یادگیری عمیق که غالباً در حین کار عمیق صورت می‌گیرد مدام دورتر می‌افتیم. #شاهین_کلانتری
#کار #توسعه_فردی #محتوا #تولیدمحتوا #تولید_محتوا #موفقیت #یادداشت‌ #اهمالکاری #یادگیری

Instagram post 2167475233456810322_1112329347

به هر تقدیر، تو اینک قدم در راهی گذاشته‌ای که باید نشان بدهی چند مَرده حلاجی. به این مناسبت (برای آنکه روی پا بمانی و قامت بلند کنی) باید پوستی به کلفتی پوست کرگدن داشته باشی. بی‌سوز و بریز و شهیدنمایی و دکانداری و این چیزها و چه. و این تازه اول بسم‌الله است. کیفری است که قلم برای تو صادر کرده است و باید به حکم او گردن بگذاری. تو در این بست خواهی نشست و از افسارهای زرین خواهی برید و از جان مایه خواهی گذاشت و به این آه و دم که نامش آدم است معنایی به وسعت هستی خواهی داد. با این همه هیچگاه چشم به دست منت این و آن نباش. آب و دانۀ منزل را با عرق جبین جور کن. نصف روز در کلاس الفبا بگو و نصف دیگرش را حق‌التدریس بگیر و باز الفبا، که چرخ‌های روزی بچرخد و زال و زندگی ردیف شود. و آنگاه که پاسی از شب گذشته با زبان خشکیده و پاهای قلم شده به خانه رسیدی، مُچولکی در دهان بگذار و چایکی بنوش تا دانگی به نیمه‌ شب مانده جنازۀ خود را پشت میز بنشانی و منباب دستگرمی پنج سطری روی کاغذ بالا بیاوری. (مرا ببخش، خودم را می‌گویم.) تو اینگونه سرگُل زندگی را به‌خاطر امور معیشتی فدا کن، هدر بده؛ اما سفارش نگیر، قلم به مزد نفرسای، کلام را کِنِفت و بی‌مرتبت نکن؛ حتی اگر به شوق نوشتن، سه فصلِ سال را به تعطیلات یک تابستان گرم و توی آن اتاقک دم کرده تاخت بزنی. یعنی اگر غمی تو را از درون می‌خورد، اگر سوزشی تِه قلبت احساس می‌کنی، و اگر جَنَمی برای ریاضت کاهنانه، این «دو»ی ماراتن داری، به‌هوش باش که خط تو این است. پس در کنار گوشه ول نگرد، مغزت را به کابوس کوچه‌های فرعی نینبار، و تن به ذلت تبلیغات بازاری و شهیدنمایی کاسبانه نده. نه به تایید دوستان مغرور و نه به باج دشمنان گستاخ. چه باک که ناکسان شبانه کمین کنند و با قلم‌های زنگ‌زده روحت را بخوند؟ چه باک که یک شاهد رسمی و دو کهنه‌فروش قدیمی تو را به جا نیاورند؟ یا چه غم که سمسار ورشکسته‌ای آه و دودکنان از توی سوراخ بیرون بیاید و در یک نیشترکشی به غده‌های چرکین خود تیری هم به تاریکی ناکجایش بیندازد؟ تو در محراب صحنه بیعتی با قلم کرده‌ای و ردی از خون دل بر زمین چکانده‌ای که رجعت برای تو ابطال عهد نه، بلکه لعنت است. اکبر رادی | نقل از کتاب نامه‌های همشهری | نشر قطره #اکبر_رادی #نویسنده #نویسندگی #نوشتن #روز_نویسنده #نشرقطره #کتاب #هنر #زندگی

Instagram post 2166699451876645936_1112329347

جملۀ بالا محتوای یکی تابلوهای دیوار مدرسه نویسندگی است. این جمله به من یادآوری می‌کند:
برای نوشتن نباید منتظر ایده بمانم،
بلکه حین نوشتن است که می‌توانم برای نوشتن و هزار کار دیگر ایده بسازم. افکار خلاقانه هنگام نوشتن ظاهر می‌شوند، نه پیش از آن. #نوشتن #نویسندگی #نویسندگی_خلاق #خلاقیت #محتوا #تولیدمحتوا #شاهین_کلانتری #مدرسه_نویسندگی

بیشتر ... فالو کنید

