مدرسه نویسندگی - سایت مرجع آموزش نویسندگی

پایگاه مرجع آموزش نویسندگی و تولید محتوا

آخرین اخبار

تازه‌ها

مشاهده همه

مطالب کاربر ویژه

This category can only be viewed by members. To view this category, sign up by purchasing عضویت 9 ماهه در مدرسه نویسندگی.

مشاهده همه

دانلود رایگان و آنی کتاب قدرت نوشتن | جملات قصار نویسندگی

آموزش نویسندگی

تبلیغ نویسی

کارگاه شعر

کتابخانه

shahinkalantary

🔆 من عاشق انجیر خیس‌خورده و نوشتنم!
• نویسنده •
• مسئول مدرسه نویسندگی •
• مشاور حوزۀ محتوا •
کلاس: @madresenevisandegi_com
👇وبگاه همیشه‌فعال:

Instagram post 2174801574988454117_1112329347

نوشتۀ ما بچۀ ماست اغلب آدم‌ها فرزند مزخرفشان را صرفاً به خاطر اینکه بچۀ مزخرفی است از پنجره پرت نمی‌کنند بیرون. وگرنه الان خیابان پر بود از کودکان مزخرف و آواره‌! نویسنده‌ها هم شاید باید همینطور رفتار کنند. قیاس بچه و نوشته شاید چندان هم منطقی نباشد، اما این قیاسِ فرامنطقی به ما کمک می‌کند تا به جنبۀ دیگری از ارتباط با نوشته‌هایمان فکر کنیم. اغلب آدم‌ها چندان برای تربیت صحیح فرزندشان حوصله نمی‌کنند، مثل اغلب نویسنده‌ها. مثلاً من صدها بچۀ بی‌تربیت را ول کرده‌ام توی این سایت و بهانه می‌آورم که وقت ندارم همۀ نوشته‌های قبلی را بازنویسی کنم. اما نوشتۀ ما بچۀ ماست، پس چه بهتر که با بازنویسی‌های مکرر و حک و اصلاح آن گُلِ صالحی را به گل‌های بهشت اضافه کنیم! البته که مثل تربیت فرزند شور ماجرا را هم نباید در آورد، وگرنه بچه غیرطبیعی از کار درمی‌آید و گاهی هم ممکن است بر علیه ما عصیان کند. (البته چه بهتر که نوشتۀ آدم گاهی بزند به سیم آخر و راه خودش را برود و تف هم روی ما نیندازد!) اغلب آدم‌ها دست‌وپای فرزندشان را بلورین‌تر از دست‌وپای اولاد دیگران می‌دانند! متاسفانه بعض طایفۀ قلم هم نوشتۀ خودشان را سرتر از نوشتۀ دیگران می‌دانند. دریغ از اینکه بابا جان شاهکار که هم بنویسی این تو نیستی که با خیال خام و حرافی شاهکار بودن آن را اثبات می‌کنی. قضاوت را بسپار به زمانه و دیگران. تو فقط روی بهتر کردن کارت تمرکز کن. باری این بود انشای من دربارۀ شباهت نویسندگی و تولید مثل! سارا واترز گفته بود: نوشتن مثل بچه‌زاییدن است. در ادامۀ حرف او باید گفت که درد پرورش فرزند از درد زایمان آن دیرپاتر و دشوارتر است. #شاهین_کلانتری #نوشتن #نویسندگی #نویسنده #محتوا #تولیدمحتوا #یادداشت

Instagram post 2171883995567239301_1112329347

من با نوشتن خودم را تشویق می‌کنم، شما چطور؟ هر وقت که برای انجام کاری به نیرو و انرژی تازه نیاز دارم، فقط کافی است دو سه صفحه بنویسم تا انگیزه و توان لازم را بیابم.
#نوشتن #نویسندگی #نویسنده #تولید_محتوا
#تشویق #توسعه_فردی #شاهین_کلانتری

Instagram post 2169647151358233853_1112329347

بهترین تمرین نوشتن و نویسندگی+یک چالش تازه برای تمرین جدیِ نوشتن چهارصد و شصت و سه روش مختلف وجود دارد، که من ترجیح می‌دهم فعلاً برای یکی از آن‌ها انرژی بیشتری صرف کنم: کاغذ سیاه کردن. لئوناردو داوینچی در حکایت کوتاهی می‌نویسد: ورق کاغذی، به همراه سایر ورق‌هایی که مثل خود او بودند روی میز تحریری قرار داشت. روزی این ورق کاغذ پر از خط خوردگی شد. قلمی، آغشته به جوهر سیاه، روی آن شکل‌ها و کلمات بسیاری کشید. ورق کاغذ با دلخوری به جوهر گفت: «چرا این بلا را سرم آوردی؟ نمی‌توانستی این طور تحقیرم نکنی؟ من که آن‌قدر سفید و تمیز بودم! اما تو با آن رنگ سیاه لعنتی‌ات مرا کثیف و برای همیشه نابود کردی!» جوهر جواب داد: «تند نرو! من تو را کثیف نکردم، نشانه‌هایی بر رویت نقش کردم. حالا دیگر تو یک کاغذ ساده نیستی. حالا با خود پیغامی داری. تو حافظ اندیشۀ انسان و ابزاری گرانبهایی…» در واقع، مدتی بعد کسی که میز تحریر را مرتب می‌کرد، آن کاغذهای پراکنده را دید. آن‌ها را جمع کرد تا در آتش بیندازد. اما ناگهان متوجه ورق کاغذی شد که «کثافت» جوهر بر آن بود. آن وقت کاغذها را دور ریخت و تنها کاغذی را که به وضوح پیام‌آور هوش و ذکاوت بشری بود، حفظ کرد. (از کتاب قصه از این قرار بود) حکایت داوینچی شاید کمی از کاغذهراسی (یا کیبوردهراسی) بکاهد. به‌گمانم کاغذ سیاه کردن بهترین و جدی‌ترین تمرین نویسندگی است. چون این تمرین ضامن و بسترساز اجرای تمرین‌های دیگر نویسندگی هم هست. فقط وقتی بیشتر می‌نویسم توان طبع‌آزمایی در لایه‌های پیچیده‌تر نویسندگی را پیدا می‌کنیم.
یک گام پیشنهادی: بگردید ببینید توی خانه چقدر کاغذ سفید باقی مانده (از سررسیدها و دفترچه‌های خاک گرفته گرفته تا دفترهای باقی‌مانده از مدرسه و دانشگاه). بعد یک محدودیت زمانی تعیین کنید: چیزی بین یک هفته تا یک ماه. حالا شروع کنید به پر کردن این کاغذها با تداعی‌های آزاد. #نوشتن #نویسندگی_خلاق#نویسنده #نویسندگی #محتوا #تولیدمحتوا #کلاس_نویسندگی #شاهین_کلانتری

Instagram post 2168131989816004971_1112329347

آسیب اصلی دقیقه ‌نودی ‌بودن شتابزدگی، تکرار و کهنگی می‌آورد. اگر به انجام کارها در دقیقۀ نود عادت کرده باشید، حتما شما هم این بعد از انجام خیلی از کارها چنین جمله‌‌ای را به خودتان گفته‌اید: «اینبار هم نشد اون کاری که می‌خواستم بکنم. دفعۀ بعد باید زودتر شروع کنم تا بتونم یه حرکت تازه بزنم.» تصور کنید از جایی سفارش تولید محتوا گرفته‌اید، طبق معمول دقیقۀ نود هم رد شده، حتی رویتان نمی‌شود تلگرام و واتس‌آپتان را باز کنید تا پیام کارفرما را ببینید. نشسته‌اید پای لپ‌تاپ تا هر چه سریع‌تر مقاله‌تان را بنویسید. می‌بینید کلی ایده و فکر تازه برای این مقاله داشتید، می‌خواستید فرم تازه‌ای را برای اجرای آن به کار ببندید، می‌خواستید یک قصۀ تازه و بکر به آن اضافه کنید، می‌خواستید از چند پژوهش تازه درآن نقل قول کنید، می‌خواستید کلمات تازه‌ای را در متن به کار بگیرید و … اما حالا می‌بینید برای اجرای هیچ یک از این کارها فرصتی ندارید. هر کدام از آن‌ها حوصله و وقت و تمرکزی می‌خواهد که در دقیقۀ نود اصلاً مجالش نیست. چه کار می‌کنید؟ بله، طبق معمول به همان معلومات و توانمندی‌های قبلی خودتان دست می‌اندازید و ماجرا را یک جوری سَنبَل می‌کنید. ملاحظه کردید؟ آسیب اصلی دقیقه نودی بودن همین است: مجبورمان می‌کند به همان فکرها و ایده‌های قدیمی پناه ببریم؛ و در چنین وضعیتی از یادگیری عمیق که غالباً در حین کار عمیق صورت می‌گیرد مدام دورتر می‌افتیم. #شاهین_کلانتری
#کار #توسعه_فردی #محتوا #تولیدمحتوا #تولید_محتوا #موفقیت #یادداشت‌ #اهمالکاری #یادگیری

Instagram post 2167475233456810322_1112329347

به هر تقدیر، تو اینک قدم در راهی گذاشته‌ای که باید نشان بدهی چند مَرده حلاجی. به این مناسبت (برای آنکه روی پا بمانی و قامت بلند کنی) باید پوستی به کلفتی پوست کرگدن داشته باشی. بی‌سوز و بریز و شهیدنمایی و دکانداری و این چیزها و چه. و این تازه اول بسم‌الله است. کیفری است که قلم برای تو صادر کرده است و باید به حکم او گردن بگذاری. تو در این بست خواهی نشست و از افسارهای زرین خواهی برید و از جان مایه خواهی گذاشت و به این آه و دم که نامش آدم است معنایی به وسعت هستی خواهی داد. با این همه هیچگاه چشم به دست منت این و آن نباش. آب و دانۀ منزل را با عرق جبین جور کن. نصف روز در کلاس الفبا بگو و نصف دیگرش را حق‌التدریس بگیر و باز الفبا، که چرخ‌های روزی بچرخد و زال و زندگی ردیف شود. و آنگاه که پاسی از شب گذشته با زبان خشکیده و پاهای قلم شده به خانه رسیدی، مُچولکی در دهان بگذار و چایکی بنوش تا دانگی به نیمه‌ شب مانده جنازۀ خود را پشت میز بنشانی و منباب دستگرمی پنج سطری روی کاغذ بالا بیاوری. (مرا ببخش، خودم را می‌گویم.) تو اینگونه سرگُل زندگی را به‌خاطر امور معیشتی فدا کن، هدر بده؛ اما سفارش نگیر، قلم به مزد نفرسای، کلام را کِنِفت و بی‌مرتبت نکن؛ حتی اگر به شوق نوشتن، سه فصلِ سال را به تعطیلات یک تابستان گرم و توی آن اتاقک دم کرده تاخت بزنی. یعنی اگر غمی تو را از درون می‌خورد، اگر سوزشی تِه قلبت احساس می‌کنی، و اگر جَنَمی برای ریاضت کاهنانه، این «دو»ی ماراتن داری، به‌هوش باش که خط تو این است. پس در کنار گوشه ول نگرد، مغزت را به کابوس کوچه‌های فرعی نینبار، و تن به ذلت تبلیغات بازاری و شهیدنمایی کاسبانه نده. نه به تایید دوستان مغرور و نه به باج دشمنان گستاخ. چه باک که ناکسان شبانه کمین کنند و با قلم‌های زنگ‌زده روحت را بخوند؟ چه باک که یک شاهد رسمی و دو کهنه‌فروش قدیمی تو را به جا نیاورند؟ یا چه غم که سمسار ورشکسته‌ای آه و دودکنان از توی سوراخ بیرون بیاید و در یک نیشترکشی به غده‌های چرکین خود تیری هم به تاریکی ناکجایش بیندازد؟ تو در محراب صحنه بیعتی با قلم کرده‌ای و ردی از خون دل بر زمین چکانده‌ای که رجعت برای تو ابطال عهد نه، بلکه لعنت است. اکبر رادی | نقل از کتاب نامه‌های همشهری | نشر قطره #اکبر_رادی #نویسنده #نویسندگی #نوشتن #روز_نویسنده #نشرقطره #کتاب #هنر #زندگی

Instagram post 2166699451876645936_1112329347

جملۀ بالا محتوای یکی تابلوهای دیوار مدرسه نویسندگی است. این جمله به من یادآوری می‌کند:
برای نوشتن نباید منتظر ایده بمانم،
بلکه حین نوشتن است که می‌توانم برای نوشتن و هزار کار دیگر ایده بسازم. افکار خلاقانه هنگام نوشتن ظاهر می‌شوند، نه پیش از آن. #نوشتن #نویسندگی #نویسندگی_خلاق #خلاقیت #محتوا #تولیدمحتوا #شاهین_کلانتری #مدرسه_نویسندگی

Instagram post 2165952135301458232_1112329347

مهارتِ حوصله حس می‌کنم حوصله داشتن هم مهارت می‌خواهد. اتفافا خیلی هم مهارت سخت و کمیابی‌ست. اصلاً زندگی یعنی حوصله. آدم بی‌حوصله هر کاری هم که بکند هرگز عمق نمی‌یابد. چون حوصله ندارد صبر کند! چون حوصله ندارد رنج بارها و بارها زمین خوردن را تحمل کند، چون حوصله ندارد برای دستاوردی در سال‌های دورتر، هر روز عرق از هفت چاکش سرازیر شود. آدم بی‌حوصله حوصلۀ خودش را هم ندارد؛ حوصلۀ استعدادهایش، حوصلۀ ایده‌هایش، حوصلۀ فرصت‌ها و موقعیت‌هایش. حوصلۀ تمرین مهارت حوصله را چگونه در خودمان تقویت کنیم؟ #حوصله #صبر #زندگی #توسعه_فردی #مهارت #شاهین_کلانتری

Instagram post 2165231728592170678_1112329347

یک پیشنهاد زیبا از آگ ماندینو دیروز لای یک خروار کتاب کهنه که بیشتر آن‌ها جزوه‌های حزبی و کاتالوگ‌های دولتی بود، کتاب کوچکی پیدا کردم به اسم: راه بهتر زیستن. نویسندۀ کتاب را از قبل می‌شناختم. اما برای خواندن کتاب‌هایش رغبت چندانی نداشتم. اما از سر خستگی روی کاناپۀ کتابفروشی لمیدم و یک نفس نیمی از راه بهتر زیستن را خواندم و آنقدر کیف کردم که علیرغم کم‌خوابی تا نیمه شب بیدار ماندم تا کتاب به پایان برسد. در نیمۀ اول کتاب، ماندینو یا ترسیم فضای اتاق کارش به عنوان یک نویسنده و اشاره به تداعی‌هایی که در اثر تمام اجزای اتاق در شکل می‌گیرد، تصویر جالبی از زندگی یک نویسنده و سحنران ساخته و در نیمۀ دوم کتاب به ۱۷ قانون برای زندگی بهتر می‌پردازد. در بخشی از قانون نهم به نکتۀ جالبی اشاره شده که برایم تازگی داشت و حالا دوست دارم برای شما نقلش کنم: هر روز، با افرادی برخورد دارید، چه خانواده، همسایه، زیردستان، غریبه‌ها، مشتری‌ها یا حتی دشمن (اگر دشمن دارید) طوری رفتار کنید که گویا یک راز از آنها در دل دارید که هیچ‌کس نمی‌داند. این راز که امروز آخرین روز زندگی آن‌هاست و بعد از نیمه شب خواهند مرد. حالا فکر می‌کنید با کسانی که امروز در ارتباط هستید، چگونه رفتار خواهید کرد؟ با کسانی که فقط تا نیمه‌شب زنده هستند؟ فکر کنم می‌دانید چطور. با ملاحظه و عشق و توجه و مراقبت بیشتر. فکر می‌کنید آن‌ها پاسخ مهربانی‌های شما را چگونه خواهند داد؟ قانون دهم بهتر زیستن: از امروز شروع کن. با تمام افزادی که می‌شناسی، دوست یا غریبه، چه آن‌ها که دوستشان داری و چه کسانی که با آن‌ها دشمنی، طوری رفتار کن که گویی فقط تا نیمه‌شب زنده خواهند بود. مهم نیست چقدر نسبت شما با آن‌ها دور یا نزدیک است. تا آنجا که می‌توانی پیرامونت را با عشق، درک، مهربانی و تفاهم پر کن. بدون اینکه انتتظار پاداش داشته باشی. این روزها هرگز برنمی‎گردد. #زندگی #عشق #آگ_ماندینو #دوستی #دوست #کتاب #کتاب_خوب #توسعه_فردی #شاهین_کلانتری

Instagram post 2164494081364083268_1112329347

ساختن آدم برفی با باران تلاش برای انجام بعضی کارها، مثل تقلا برای ساختن آدم برفی با باران است. شاید همین‌قدر نشدنی و دور از ذهن. اما آیا چنین تلاشی یکسره پوچ و باطل است؟ آیا در جایی که برف نمی‌بارد، می‌توان با قطره‌های باران رؤیای ساخت آدم برفی را محقق کرد؟ بر خلاف ظاهر شاعرانۀ این تشبیه، حس می‌کنم بسیاری از کارهای زندگی ما از جنس تلاش برای ساختن آدم‌برفی با باران است. شاید زندگی هیچ‌وقت مواد لازم برای چیزهایی که در ذهن ما می‌گذرد را در اختیارمان نگذارد؛ شکاف بزرگ ذهنیت و واقعیت. اما غالباً از رهگذر همین تلاش و کار با داشته‌هاست که می‌توان به شوق رسیدن به چیزی بالاتر یا هم‌سنگ با آرزوها رسید. خیلی از کارهای ظاهراً بی‌ثمر ما مثل کودی هستند که می‌توانند زندگی‌مان را بارورتر کنند. پی‌نوشت: عکس و مطلب جدید نیست. #شاهین_کلانتری #زندگی #کار #توسعه_فردی #یادداشت #باران #هدف

Instagram post 2163807608929113537_1112329347

بهترین شهرزاد خودت باش⠀
⠀
از بام تا شام برای خودمان قصه می‌‌بافیم.⠀
⠀
بله، همان خودگویی‌هایی که گهگاه چنان آزاردهنده می‌شوند که برای ساکت کردن آن‌ها به هر هیاهویی پناه می‌بریم؛ اما هر تجربه‌ای بهانه‌ای‌ست برای ساختن قصه‌ای تازه‌تر و روایتی دیگر تا به‌واسطۀ آن به خواب برویم یا بیدار شویم.⠀
⠀
اصلاً مگر می‌شود برای خود داستان‌سرایی نکرد و دوام آورد؟ چه چیزی جز مرگ می‌تواند ذهن قصه‌گوی بشر را خاموش کند؟⠀
⠀
صاحب این کیبورد خیال می‌کند که هر کسی درون خودش یک شهرزاد قصه‌گو دارد. در هزار و یک‌شب، شهرزاد به شرطی زنده می‌ماند که قصه‌ای برای گفتن داشته باشد و مرگ و زندگی شهرزاد بسته است به مهارت قصه‌گویی او.⠀
⠀
هزار و یک شب تمثیلی از زندگی درونی همۀ ماست؛ اما کُمیت شهرزاد درون ما می‌لنگد. شهرزاد درون ما اغلب غرغر و ناله می‌کند، به هزار خرافه و موهومات تخدیری متوسل می‌شود تا قدری از سنگینی تحمل‌ناپذیر هستی بکاهد؛ اما پادشاه بی‌رحم درون ما، برای تمام هزار و یک شب عمر به قصه‌های بهتری نیاز دارد. باب طبعش که قصه نگویی جانت به خطر می‌افتد. به خاطر همین است که افسرده می‌شویم، خودتخریبی می‌کنیم، معتاد می‌شویم، چوب لای چرخ دیگران می‌گذاریم و حتی خودکشی می‌کنیم. چون قصه‌گوی خوبی نیستیم. مراد از قصۀ خوب خیال‌بافی، محض تفریح و سرگرمی و پرت کردن حواس خودمان نیست که بین خیال‌بافی و قصه‌گویی تفاوت بسیار است.⠀
⠀
ما تشنۀ روایت‌هایی هستیم که ما را پیش ببرند و به عمل وادارند، قصه‎هایی که به هزار و یک شب عمرمان ارزش و معنا بدهند. اصلاً موفقیت از رهگذر مرور و تکرار همین قصه‌های درونی حاصل می‌شود. برای بهتر زیستن فقط باید قصه‌های بهتری برای خودمان تعریف کنیم. آن‌وقت بقیه کارها خودشان پیش می‌روند. اگر قصه‌گوی درون ما نمی‌تواند ما را به‌سوی کمال انسانی‌مان ببرد، شاید باید روی مهارت قصه‌گویی‌اش بیشتر کار کند. شاهین کلانتری

Instagram post 2163332808475770528_1112329347

میزان «موفقیت‌دوستی» شما چقدر است؟ موفقیت‌دوستی یعنی اینکه تا چه حد می‌توانیم موفقیت دیگران را تحمل کنیم و دوست بداریم. من گمان می‌کنم یکی از شاخص‌های مناسب برای سنجش موفقیت خودمان در آینده، میزان «موفقیت‌دوستی» ماست. وقتی شروع می‌کنی به دیدن و تحسین موفقیت دیگری، بار زیادی را از روی ذهنت برمی‌داری، به روی فرصت‌های تازه چشم می‌گشایی و بسترساز ارتباط و تفاهم می‌شوی؛ اما وقتی با حسادت دست به تخریب موفقیت دیگران می‌زنی، با ذهنی چرک و آلوده فرصت‌سوزی می‌کنی، و جز انزوا و زوال راه به جایی نمی‌بری. تعارف که نداریم، همۀ ما کم و بیش گرفتار حسادت و هزار رذیلت غریزی دیگریم و اصلاً نفی این موضوع دروغ و ریاست؛ اما مگر نه اینکه آدمیزاد با پس زدن همین خلقیات غریزی خودش را پیش رانده و به چیزی تبدیل کرده که اسمش را گذشته‌ایم انسان؟ موفقیت‌دوستی تمرین می‌خواهد. به خودم می‌گویم نباید در برابر موفقیت دیگران زبانت لال باشد. بگذار موفقیت دیگری منشا لذت و منبع الهام تو باشد. البته که قرار نیست چشم بدوزی به موفقیت دیگری و از کار خودت طفره بروی. موفقیت دیگران، نه از سر حسادت و رقابت، بلکه خاطر مهر و تحسینی که نسبت به آن‌ها داری باید محرکی برای رشد و پیشرفت تو باشد.
از موفقیت‌های اخیرتان برایم بنویسید. #شاهین_کلانتری #توسعه_فردی #موفقیت #زندگی

Instagram post 2152473470752260853_1112329347

نوشتن مثل آب خوردن آسان نیست. حتی ممکن است بدجوری توی گلوی آدم گیر کند.
شاید لحظۀ نوشتن برای کسی آسان باشد، اما گمان نکنم قبلش -لحظات پُر تنش آماده شدن برای شروع کار- راحت و بی‌دغدغه بگذرد.
یک وقت می‌بینی چند سال گذشته و تو فقط داری خودت را گرم می‌کنی برای آغاز نوشتن، و هر ایده‌ای که داشته‌ای سرد شده و از دهن افتاده.
اما چه باید کرد؟ کار؛ حتی از سر ناامیدی و ملال.
حتی ذره‌ای کار «بد» هم حال آدم را «خوب» می‌کند. داشتم کتاب قلب عریان (دفتر خاطرات شارل بودلر) شاعر نامدار فرانسوی را ورق می‌زدم به این جمله رسیدم: باید کار کرد، اگر نگوییم از سر علاقه، دست‌کم از سر ناامیدی، زیرا از هر جهت که نگاه کنیم، کار کردن از وقت تلف کردن کمتر ملال‌آور است. و در جای دیگری از کتاب خواندم: پیش از هر چیزی باید برای خودمان انسانی بزرگ و مقدس باشیم. و شاید این یکی هم با کار. پی‌نوشت: عکس بعد از ضبط قسمت اول سری جدید رادیو نویسندگی برداشته شده است.

Instagram post 2150904399559133992_1112329347

همین امروز، تو فقط همین امروز رو داری، امروز نقدترین دارایی توئه.⠀
کثیف‌ترین و ناامیدکننده‌ترین حرف دنیا اینه: امروز که گذشت، بذارش واسه فردا.⠀
فردا همین امروزه!⠀
تا وقتی رُس امروز رو نکشیدی نباید بری سراغ پتو و بالش.⠀
مثل دومینو می‌مونه، یک روز بد، دومینووار میتونه روزای بعدی تو رو مثل خودش کنه و برعکس، یه روز خوب هم میتونه تاثیری مثبت و دائمی رو روزای آیندۀ تو بذاره.⠀
⠀
خوب و بد بودن روزا بیشتر از اینکه که به اتفاقات و حوادث خارج از کنترل اون روز ربط داشته باشه، به نگرش و عادت‌های تو ربط داره.⠀
اگه مدام این عادت رو تو خودت پرورش دادی که خیلی از کارا رو به فردا و فرداها موکول کنی، یعنی عملاً یاد گرفتی کلی زندگی خودت رو به بعد از مرگ موکول کنی!⠀
اگه نتونی به همین امروزی که نقداً دستته شکل بدی و چیزی ازش بیرون بکشی، فردا هم نمیتونی کاری کنی، چون تو مدل ذهنیت خرابه.⠀
⠀
اصلاً هر ۲۴ ساعت شبانه‌روز، یه نمونۀ کوچیک از تمام عمر آدمیزاده.⠀
شروع داره، پایان داره، طلوع داره، غروب داره، و از همه مهم‎تر:⠀
فقط یکباره، و دیگه هرگز تکرار نمیشه.⠀
حالا با این نگاه چطوری دلت میاد یک روز از زندگیتو به هیچ و و پوچ هدر بدی؟ مگه جز اینکه که عمر کوتاه ما همین روزهای کوتاهه که مثل برق و باد میگذرن.⠀
ساعت ۶ بعد از ظهر شده، دیگه فکر می‌کنی روز تمومه و نمیشه کار مهمی کرد؟⠀
این مثل اینه که یکی سر چهل سالگی بگه، دیگه از من گذشته و نمیتونم هیچ کار مهمی بکنم، از اینجا به بعد باید وقتمو تلف کنم تا مرگ برسه.⠀
درسته، آدم عاقل هرگز اینجوری فکر نمی‌کنه.⠀
اما ما با روزامون دقیقاً یه همچین برخوردی داریم.⠀
⠀
بنابراین اگه حتی هشت نه شب هم شده، دیگه نگو: امروز که گذشت. بیدار بمون، خودتو شکنجه کن، ولی نخواب، بمون و یه معنایی از همین روزی که توش هستی بیرون بکش، سرتو نکن تو موبایل و تلویزیون تا زمان بگذره و بخوابی. دل خوش نکن به اینکه فردا هم روز خداست، فردایی که تو میگی روز شیطونه! فردایی که بازم قراره زیر پنجه‌های هیولای روزمرگی له بشی.⠀
⠀
حتی اگه ساعت ۱۲ شب شده و خسته و بی‌حوصله و افسرده و داغونی.⠀
پاشو یه آب به سروصورتت بزن. یک لبخند احمقانه رو لبت بیار و:⠀
چند کلمه بنویس و نقاط ضعف و قوت روزت رو تحلیل کن.⠀
یه کتاب الهام‌بخش بخون. یه نکته ازش بردار تا زودتر عملی کنی.⠀
یه پیام کاری بده، از یه کسی یه چیز خوب درخواست کن. به دیگران بگو چه کمکی می‌تونی بهشون بکنی.⠀
یه ذره از کاری که مدت زیادی عقب انداختی انجام بده و بذار دوباره رو غلتک بیفته.⠀
بدون اینکه کاری انجام بدی؛ الکی به امید فردا نخواب.

Instagram post 2149998141133455677_1112329347

باید با بولدوزِ کار و جنون از رو هیولای روزمرگی رد شد! بله، کار مجنون‌وار:⠀
⠀
باید گوشیتو بندازی کنار و بری کار کنی، انقدر گرم کارت باشی که نفهمی موبایل داری…⠀
⠀
باید حالت از تلف شدن عمرت توی استوری اینستاگرام و چت کردنای ابلهانه بهم بخوره…⠀
⠀
وقتی بقیه مشغول ور ور کردن و زدن حرفای مفت هستن، تو باید بری اتاق بغلی و کارتو انجام بدی…⠀
⠀
توی تاکسی و اتوبوس و مترو به جای اینکه هندزفری بکنی تو حلقِ گوشت! باید دفتر و قلمتت رو درآری و استراتژی کاراتو بچینی…⠀
⠀
باید هر جا حرف از این سریالای جدید شد، تو از ماجرا بی‌اطلاع باشی، آدمی که سرگرم کارشه، کی فرصت می‌کنه خدا قسمت سریال نگا کنه؟⠀
⠀
شهوت و حسرت و عقدۀ تفریح و سفر و این بازیا یعنی اینکه میخوای از کارت فرار کنی…⠀
⠀
حرفای مسخره‌ای مثل کمالگرایی و … برای تو نون و آب نمیشه…⠀
⠀
تو نمی‌تونی بدون انجام دادن کار، چیزی یاد بگیری، نباید به بهانۀ یادگیری دست از عمل کردن برداری…⠀
⠀
اگه نصف شب، بعد از کلی کلافگی و خستگی چوب کبریت لای پلکت نمی‌ذاری تا چشمت باز بمونه و وبلاگت رو به روز کنی، ول معطلی.⠀
⠀
روزی سه ساعت چیه، اگه روزی شش ساعت تمرین نمی‌کنی، یعنی زندگیت تو مسیر بدیه، یعنی گرفتار دور کامل لجن شدی. یعنی داری بیست و چهار ساعتی که طی شبانه‌روز داری، میریزی تو سطل آشغال.⠀
⠀
منتظر فرصت مناسب نباش. انتظار ابتذاله. انتظار دور ریختن زندگیه.⠀
⠀
اگه مریضی، بی‌پولی، افسرده‌ای، نگرانی، تنهایی، خسته‌ای، بی‌حوصله‌ای، بی‌سوادی، هر چی که هستی، نگران نباش، با وجود همین گرفتاریا شروع کن، منتظر نباش مشکلت برطرف بشه و بعد شروع کنی.⠀
⠀
اونوقت می‌بینی کار داره حالت رو خوب می‌کنه. حتی یه کارِ نیم بند و ناقص هم میتونه اوضاع تو رو کلی تغییر بده. کار رو تو باید بسازی، نه اینکه منتظر باشی یکی بیاد بهت کار بده. اگه دیدی یه نفر داشت از بیکاری مینالید، بدون منتظره. منتظر یه دست معجزه‌آساست تا از بیرون نجاتش بده. اصلاً واسه آدمی که معنی کار رو بفهمه بیکاری معنی نداره. اون میتونه برای دیگران هم کلی کار بسازه. کسی که نتونه برای خودش کار بسازه، مطمئن باش اگه کار هم بهش بدن نمیتونه خوب انجام بده.⠀
⠀
همین الان با خودت بشین و ببین معنی کار تو ذهن تو چیه. من فکر می‌کنم کار اون چیزیه که انجامش دادنش به هیچ انتظاری نیاز نداره.⠀
⠀
⠀
بخشی از یادداشت کار یا انتظار؟ مسئله این است

Instagram post 2143587024828335265_1112329347

وقتی همه دور هم جمع می‌شویم مدت‌ها بود که دنبال فرصت و جای مناسبی بودیم تا کنار هم باشیم و از نوشتن و تولید محتوا صحبت کنیم. حالا خوشحالم که این امکان فراهم شده و چهارشنبۀ همین هفته می‌توانم روی ماه شما را در این دورهمی ببینم: 💥اولین گردهمایی محتواگران | تولید محتوا، کپی رایتینگ و نویسندگی آنلاین 🔴 ضمنا حتی اگر امکان حضور در این جلسه را هم ندارید، می‌توانید برای دریافت ویدیو ثبت‌نام کنید. 📌لینک ثبت‌نام در دورهمی را استوری و هایلایت کردم. #محتواگران #تولید_محتوا #محتوا #بازاریابی_محتوا #نوشتن #نویسندگی #دیجیتال_مارکتینگ #دورهمی

Instagram post 2140218235503824228_1112329347

شیوۀ من برای نوشتن، پُر نوشتن است. کم نوشتنْ ترس نویسنده را نمی‌ریزد. قلمِ ترسو و بی‌طاقت پا به گودِ درونکاوی نمی‌گذارد. آن‌که کم می‌نویسد درِ ماجرای نوشتن را بازنکرده می‌بندد.
اما بسیار نوشتنْ نقاب و حجاب صاحبِ خامه را کنار می‌زند. نویسنده را عریان می‌کند و به بکرترین نقطه‌های ذهن و ضمیر او راه می‌برد. نوشتۀ‌ راستین حاصل چنین فرآیندی‌ست.

Instagram post 2137142004428439807_1112329347

همیشه نمی‌شود نوشتن را بیندازی آخر وقت یا لابه‌لای هزارتا کار دیگر یکی دو صفحه خط‌خطی کنی و تمام. نوشتن می‌گوید:
در سکوت و آرامش به چشم‌هایم خیره‌ شو. یا مرا انتخاب کن یا دیگران را. من به سکوت و خلوت و انرژی تو نیاز دارم.

Instagram post 2134806453087975639_1112329347

چیزهایی که یک نویسنده باید به آن‌ها حمله کند ویلیام تکری -نویسندۀ رمان کلاسیکِ بازار خودفروشی– جملۀ الهام‌بخشی دارد که من آن را بسیار دوست می‌دارم: «انسانی که می‌خواهد در زندگی موفق شود باید این پند حکیمانه را به خاطر بسپارد: حمله کردن تنها راز موفقیت است. شجاعانه حمله کنید. دنیا تسلیم شما خواهد شد. اگر زمانی دنیا شما را شکست داد، مهم نیست. جرئت کنید و دوباره امتحان کنید. شما موفق خواهید شد.» نوشتن، حمله کردن است. نویسنده قبل و حین و بعد از نوشتن، مدام حمله می‌کند: به ترس از نوشتن، کمال‌طلبی، تنبلی، ضعف و… به کلیشه‌ها، نابلدی‌ها، انسداد ذهن، حواس‌پرتی‌ها و… به دیده نشدن‌ها، خوانده نشدن‌ها، رد شدن‌ها، درجا زدن‌ها و… اگر عزم تولید محتوا و نوشتن کرده‌ایم باید شجاعانه حمله کنیم، به هر چه در درون و بیرون مانع نوشتن است. اگر هشتصد بار نوشتن را شروع کردید و باز به هر دلیلی از نوشتن دور افتادید دوباره شروع کنید، شروع مجدد نوعی حمله است. اگر ده تا کتاب نوشته‌اید و هیچ‌کدام به لعنت خدا هم نمی‌ارزد؛ بیشتر بخوانید، بیشتر تمرین کنید، بیشتر تجربه کنید، مداومت یعنی حمله کردن. اگر پریدید توی اقیانوس تولید محتوا و سیصدتا پست وبلاگی نوشتید و بعدِ یک سال، یک نفر هم محل سگ به سایت شما نگذاشت، مجنون‌وار ادامه بدهید، جنون یعنی حمله کردن. هر چیزی را که به علاقه و استعداد شما کمک می‌کند، دوباره و دوباره امتحان کنید، امتحان کردن یعنی حمله کردن. بیشتر حمله کنید. بیشتر بنویسید.
پی‌نوشت: عکس این پست کاملا تزیینی است!
توی این عکس فکر کنم سیزده سالم بود.

بیشتر ... فالو کنید

