نوشتاردرمانی چیست؟

جسم ما برای تخلیه فضولات خود مکانیسمی اجباری دارد. چه بخواهیم و چه نخواهیم، بدنمان مواد زائد را حتی گاهی بدون دخالت آگاهانۀ ما، دفع می‌کند. هدف از نوشتاردرمانی، سلامت و بهداشت ذهن است.

در نوشتاردرمانی، تلاش می‌کنیم ذهن و روحمان را پاک‌سازی کرده و از احساسات خودتخریبی مانند خشم، نفرت، احساس گناه، ناامیدی و … رها شویم.

با یادداشت‌های روزانه، سطل زبالۀ ذهن را خالی می‌کنیم و از نشخوار خاطرات منفی گذشته دست برمی‌داریم.

ما با یادداشت‌های روزانه: زخم‌های درمان‌ نشده و تاول‌های روحمان را پیدا می‌کنیم. فحش می‌دهیم. هذیان می‌گوییم. خشم‌مان را خالی می‌کنیم و بعد از نوشتن، احساس آرامش و سبکی، تمام وجودمان را در بر می‌گیرد.

گاهی که انبوهی از خاطرات شیرین و احساسات مثبت، ما را به هیجان می‌آورد؛ تحمل این حجم از بارِ احساسی را نداریم، پس آن‌ها را می‌نویسیم. افکارمان را دربارۀ عشق، نوع‌دوستی، رؤیاهای زیبا و اهداف متعالی، به کلمات تبدیل می‌کنیم و آن‌قدر می‌نویسیم که آرام شویم.

این نوع نوشتن، ابزار پشتیبان روحیه‌مان می‌شود.

در نوشتاردرمانی، آگاهانه و هدفمند می‌نویسیم. انواع احساسات منفی را از ناخودآگاهمان پاک می‌کنیم و با برون‌ریزی حالات غمگینانه‌مان، به فردی شاد و فعال تبدیل می‌شویم. با نوشتن، افکار و رفتارمان را کنترل می‌کنیم و از سلطۀ آن‌ها رها می‌شویم.

نوشتن اهمیت دارد، نه نوشته

طی نوشتاردرمانی، ما به فرایند نوشتن اهمیت می‌دهیم نه به محصولی که با نوشتن پدید خواهیم آورد. نوشتن به یک جلسۀ روان‌درمان‌گری کوتاه تبدیل می‌شود که هنر نیست، بلکه روشی برای رشد، تفکر و آگاهی از تجربه‌هایمان است.

در نوشتاردرمانی، ما برای خودمان می‌نویسیم. هیچ‌کس قرار نیست نوشته‌های ما را بخواند و نقد کند. پس لازم نیست دستور زبان و سایر چهارچوب‌های لازم در نوشتن برای مخاطب را رعایت کنیم.

یکی از مزایای اصلی نوشتاردرمانی ارتباط خاصی است که با خودمان به وجود می‌آوریم. نوشتن ما را نیرومند می‌کند. وارد رازی می‌شویم که در آن فرآیند گشایش و فاش‌شدن روی می‌دهد. جنبه‌هایی از وجودمان آشکار می‌شود که از آن‌ها بی‌خبر بوده‌ایم. با اندیشه‌ها و احساساتمان، پایدارتر و عمیق‌تر روبرو می‌شویم.

در نوشتاردرمانی، نوشتن مثل گفتن و شنیدن به یکی از کارهای طبیعی و روزانه ما تبدیل می‌شود. آن‌قدر درباره حوزه‌های پیچیده و مسئله‌ساز زندگی‌مان می‌نویسیم که در پیداکردن راه‌حل برای آن‌ها ماهر می‌شویم. آنچه را که بیش از همه به آن نیاز داریم، جستجو می‌کنیم و می‌یابیم و به آن عمل می‌کنیم. به‌تدریج قدرت تصمیم‌گیری پیدا می‌کنیم و از تنش‌های وجودمان دور می‌شویم.

یکی از فواید نوشتاردرمانی، بازداری ما از خودفریبی است.

زخم‌های روح اگر جدی گرفته نشوند، حوزه‌های مختلف زندگی ما را آلوده می‌کنند. بسیاری از مشکلات ما در زندگی زناشویی، روابط اجتماعی، تفریحات، شغل و حتی بیماری‌های جسمی، حاصل گره‌های انباشته‌شده در روحمان است.

در نوشتاردرمانی به سراغ آدرس‌های مختلف ذهن و روحمان می‌رویم. همان‌طور که درباره دیگران به‌راحتی می‌گوییم و می‌نویسیم، یاد می‌گیریم درباره خودمان هم بنویسیم. با تمرین‌های پی‌درپی، قلم و دست و ذهنمان راه می‌افتد و با مسیرهای اصلی و فرعی وجودمان آشنا می‌شویم.

نویسنده: کبرا حسینی