اشتیاق اولیه‌ی پرداختن به یک ایده بسیار قوی است. به خودمان که می‌آییم می‌بینیم طرح اولیه‌ی داستان را نوشته‌ایم یا پاراگراف اولیه‌ی مقاله را آماده کرده‌ایم. تا این‌جا همه‌چیز خوب است اما مشکل از جایی ریشه می‌گیرد که به همین شروع کردن‌ها راضی می‌شویم؛ نوشتن همین چند سطر ساده سبب می‌شود پرونده‌ی این ایده در ذهنمان بسته شود. اگر هم موقعیتی پیش بیاید که یاد آن ایده بیفتیم، به خود می‌گوییم: «خیلی هم ایده‌ی جالبی نبود، جای کار بیشتر نداشت» تا فکر بازگشت به آن را از سرمان بیرون کنیم. به‌مرور درمی‌یابیم هرچه این ایده‌های نیمه‌کاره روی هم تلنبار شوند، عزت‌نفسمان بیشتر آسیب می‌بیند. اغلب اوقات بهترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم غلبه بر شهوت رفتن سراغ ایده‌ی جدید است.
مسیر جهنم با کارهای نیمه‌تمام سنگفرش شده است.
-فیلیپ روت
شروع نوشتن سخت است اما گاهی هیجان اولیه‌ی ما از پرداختن به یک موضوع موجب می‌شود به راحتی نوشتن را بیاغازیم، چیزی که اهمیت بیشتری دارد ماندن کنار یک ایده است. ایده‌ای که شاید به نظرمان خیلی ساده و حتا کلیشه‌ای باشد. در چنین مواردی باید به خود یادآوری کنیم که راه رسیدن به نوآوری و خلق صدای اصیلمان، از نوشتن کلیشه‌های بسیار و تسلط بر آن‌ها می‌گذرد. باید باور داشته باشیم تا داستان‌های کلیشه‌ای، شعرهای تکراری و مقالات آبکی بسیار ننویسیم نمی‌توانیم به بهبود کارمان بیندیشیم. اما راه‌حل چیست؟
اگر کسی نوشتن برای او آسان باشد، بسیار می‌نویسد و بسیارنویسی، خواه‌ناخواه به زیبانویسی طبیعی می‌انجامد؛ زیرا کار نیکو کردن از پر کردن است. آن‌که بسیار می‌نویسد و از قلم خود بیش از دیگران کار می‌کشد، به حتم قلم توانمندی‌تری می‌یابد؛ چنان‌که از دو دست ما، دستی قوی‌تر است که از آن کار بیشتری می‌کشیم. -رضا بابایی
- فقط تمامش کنید
هرطور شده داستان، شعر یا مقاله‌ای که نوشتنش را آغاز کرده‌اید به پایان برسانید. مهم نیست پیش‌نویس اولیه‌ی آن چقدر افتضاح است، مهم این است که آخرین سطر آن پیش چشم شما نقش ببندد. کارتان را قضاوت نکنید، به‌جای انزجار از نوشته‌ای که شکل گرفته، به‌خاطر اتمام کار به خود پاداش بدهید. - رفتن سراغ ایده‌ای تازه را شرطی کنید
اگر پرونده‌ی ایده‌ی قبلی همچنان باز است، اجازه‌ی رفتن سراغ ایده‌ی بعدی را صادر نکنید. متعهد شوید تا پیش‌نویس اولیه‌ای از کارتان آماده نشده، خبری از پرداختن به موضوعی تازه نخواهد بود.
- انرژی تمام کردنتان را شارژ کنید
همواره خودتان را به‌خاطر ماندن کنار یک موضوع تشویق کنید. با خیال آسوده بکوشید شاخ‌وبرگ بیشتری به ایده‌تان بدهید. در چنین جایگاهی هیچ محدودتی ندارید، پس به چشم آزادنویسی به آن بنگرید. اجازه بدهید ذهن شما تمام جزئیاتی که درباره‌ی این موضوع در چنته دارد، رو کند. گفت‌وگو با ایده‌تان را بیاغازید، بگذارید دوستی و احساس خوب میان شما جاری شود. آن را به چشم دشمنی که نمی‌گذارد سراغ ایده‌های بهتر و درخشان‌تر(از نظر خودتان) بروید نبینید، بلکه آن را دوستی خطاب کنید که به شما کمک می‌کند نویسنده‌ی صبورتر و باملاحظه‌تری باشید.
- نگرانی بابت ایده‌های بعدی را رها کنید
به پروبال دادن به ایده‌ی فعلی ادامه دهید و همینطور که در حال مبارزه با نفستان برای رها کردن کار و چسبیدن به موضوعی تازه هستید، از یادداشت‌برداری لحظه‌ای کمک بگیرید. اگر جرقه‌ی تازه‌ای در ذهنتان چشمک می‌زند و با اغواگری شما را فرا می‌خواند، دفترچه یادداشت‌تان را بردارید و با نوشتن چند کلیدواژه در وصف دلبری‌های این نوایده، مطمئن شوید که آن را برای نوشته‌ی بعدی‌تان شکار کرده‌اید. حالا دفترچه‌تان را ببندید و سراغ ایده‌ی قبلی بروید. یادتان که نرفته؟ شما عهد بستید تا پیش‌نویس اولیه را به اتمام نرسانده باشید، نمی‌توانید سراغ موضوع تازه‌ای بروید.
چرا باید این کار را انجام دهیم؟
اگر دغدغه‌ی بهبود نثر و توسعه‌ی شخصیت‌مان را داریم، باید همواره از تمرین‌هایی که موجب می‌شود میزان صبر و اراده‌مان را به چالش بکشیم، استقبال کنیم و بکوشیم روحیه‌ی جنگندگی را در خود بالا ببریم. ماندن کنار یک ایده‌ی معمولی و تلاش همه‌جانبه برای به پایان رسیدن پیش‌نویس اولیه‌‌اش چالشی‌ست که فشار ذهنی مؤثری را به ما هدیه می‌کند. ما با استقبال از همین تمرین‌های سنجیده و فشاری که بر ذهن و روان ما می‌آورند فرصت رشد بیشتر پیدا می‌کنیم.
آینده را به سطل آرزوهایتان تبدیل نکنید.
-شاهین کلانتری
یادمان نرود که آینده، سطل آشغالی از آمال و آرزوهای ما نیست.
اگر امروز نوشتن یک داستان را می‌آغازید، اتمامش را به آینده‌ی نامعلومی که حتا خودتان هم از وجود داشتنش مطمئن نیستید موکول نکنید. به‌جای آوردن بهانه‌های پیش‌پاافتاده مثل خوب نبودن یک ایده، نداشتن اطلاعات کافی برای پرداختن به آن، کمالگرا بودن و… به خودتان قول بدهید هرطور شده ایده‌ی فعلی‌تان را به سرانجام می‌رسانید. هر وقت دریافتید مشغول قضاوت خود شده‌اید، سریع مچ خودتان را بگیرید و به مسیری که درست‌تر است بازگردید یعنی؛ مسیر ماندن کنار یک ایده، سر کردن با تمام ابهامات و نقص‌هایی که دارد و خلق یک اثر از دل آن.
پیشنهاد مطالعه‌ی بیشتر:
چگونه تمرین کنیم؟ | ۱۰ فرمان تمرین مؤثر
4 پاسخ
پگاه جان بابت این مقاله مفید سپاسگزارم. ایده‌های نیمه‌کاره‌ای دارم که نتونستم تا پایان همراهی‌شون کنم؛ امیدوارم بتونم به واسطه این مقاله از شرمندگی‌شون دربیام.
درود بر شما سمیه جان نازنینم. مطمئنم که از پسشون برمیاین. موفق باشین عزیزم.
سپاسگزارم پگاه جان بابت این مقاله مفید. پرونده‌های نیمه‌تمامی دارم که نتوانستم تاپایان همراهی‌شان کنم. امیدوارم بتوانم به واسطه‌ی این مقاله از شرمندگی‌شان دربیایم.